Brzeźno Łyńskie 22-23 sierpnia 2020
Od wystawy na płocie minął tydzień, emocje powoli opadają i czas na podsumowanie. W połowie marca, uciekając przed pandemią, opuściłam Warszawę i zamieszkałam w mazurskiej wsi Brzeźno Łyńskie. Z początkiem września wrócę do Warszawy, ale nie wykluczone, że od teraz będę sezonowo zmieniała miejsce zamieszkania. Okazuje się bowiem, że mogę tu spokojnie pracować a warunki oświetlenia i bezpośredni kontakt z przyrodą wnoszą wiele nowego do tego co tworzę. Niby banał, ale dla mnie spore odkrycie.
Pomysł wystawy na płocie po raz pierwszy padł jako żart w czasie rozmowy z sąsiadką, mieszkanką wsi, która zaciekawiona moimi rzeźbiarskimi działaniami pod chmurką zasugerowała, że byłoby wspaniale pokazać moją pracę innym mieszkańcom.
Jak większość twórców, chętnie konfrontuję się z publicznością, a odbiór i ocena prac są ważnymi elementami mojego życia, sposobem komunikacji ze światem i bodźcem do dalszej pracy. Mieszkając w dużym mieście i obracając się w środowisku osób związanych ze sztuką, mam na co dzień do czynienia z ludźmi wrażliwymi na ten rodzaj dialogu jaki zachodzi między twórcą a odbiorcą sztuki a nierzadko wiedzących o sztuce znacznie więcej ode mnie i wychwytujących wszelkie zawarte w dziele aluzje czy podteksty. Jak jednak na taki przekaz zareagują osoby spoza środowiska, mieszkańcy małej mazurskiej wsi? Chęć poznania odpowiedzi na to pytanie była pierwszym bodźcem do zorganizowania tej wystawy. Drugi impuls jest trudniejszy do precyzyjnego nazwania, taki siłaczkowato-judymowy i pozytywistyczny.
W czasie przedwyborczej wojny światopoglądowej Polaków, zdałam sobie sprawę, że u podstaw niemożności porozumienia pomiędzy dwoma zwaśnionymi obozami leżą często braki w szeroko rozumianej wrażliwości. Wrażliwość rodzi zrozumienie, współczucie, wyrozumiałość i czułość, o której tak pięknie mówiła Olga Tokarczuk. Brak wrażliwości budzi lęk, wrogość i agresję. Jeśli zatem jestem w stanie, nawet w minimalnym stopniu przyczynić się do rozbudzenia w kimś wrażliwości i nie pozostanę sama w tym działaniu, to może kiedyś świat będzie piękniejszy.
Od chwili, gdy podjęłam ostateczną decyzję o zorganizowaniu wystawy na płocie nagle wszystko zaczęło się samo układać. Terminy i daty innych wydarzeń, zobowiązań i obowiązków ładnie się dopasowały. Niespodziewana akcja koszenia poboczy spowodowała odsłonięcie mojego płotu wyręczając mnie z tego trudnego zadania a rozmowa w redakcji lokalnej gazety zaowocowała dwustronicowym artykułem, który ukazał się parę dni przed terminem wystawy!
Wystawa trwała dwa dni z małą przerwą na ulewę i odwiedziło mnie kilkadziesiąt osób. Byli goście z miast (z Warszawy, Olsztyna, Nidzicy, Olsztynka) i okolicznych wsi (Lipowa Kurkowskiego, Kurek a nawet z oddalonej o 60 km Płośnicy), a także letnicy różnych narodowości. Poważną grupę odwiedzających stanowili kolarze a całkowicie nowatorską i pandemicznie bezpieczną, goście w systemie drive-thru. Ci ostatni to głównie nieśmiali sąsiedzi, którzy, być może z obawy przed koniecznością wyrażenia swojej opinii, woleli uniknąć bezpośredniego kontaktu i zwolna przejeżdżając w tę i z powrotem, oglądali mnie i moje obrazy zza szyby samochodu a nasze spojrzenia i nieśmiałe uśmiechy krzyżowały się. Być może w przyszłym roku odważą się na rozmowę. Trafił się również żartowniś, który wyciągnął 2 złote i chciał tylko kupić lemoniadę, nie zważając na wiszące obok obrazy.
Na wystawę Siódme Niebo złożyły się 22 obrazy, które malowałam od początku pandemii, korzystając z izolacji jaką zapewniła mi przeprowadzka do Brzeźna Łyńskiego. Większość z prezentowanych obrazów stanowi kontynuację cyklu Uosobienia, który zapoczątkowałam w 2018 roku. Cykl Uosobienia to próba opowiedzenia o ludzkich emocjach poprzez materię koszul a w prezentowanych na wystawie obrazach można zaobserwować moje zmieniające się nastawienie do izolacji. Na wystawie Siódme Niebo zaprezentowałam też cykl 10 pejzaży, które nazwałam przedwyborczymi, jako że powstały przez 3 dni poprzedzające drugą turę wyborów prezydenckich w Polsce. Był to dziwny czas, gdy atmosferze wzajemnej wrogości i niepokoju między ludźmi towarzyszyło szaleństwo pogodowe. Z okien mojej pracowni obserwowałam zmieniające się niebo i próbowałam pochwycić i utrwalić tę zmienność. Dopełnieniem wystawy stał się autoportret w białej koszuli, bo poczułam potrzebę utrwalenia również swojego wizerunku z tego dziwnego okresu, okresu, który dla mnie stał się siódmym niebem.
***
I tak płot, który postawiliśmy wiele lat temu, żeby wydzielić skrawek prywatności i odizolować się od zewnętrznego świata, stał się magicznym narzędziem do ponownego połączenia z tym światem. Wystawa okazała się zaczynem budowania relacji a kolejne dni przyniosły serię wspaniałych spotkań z ciekawymi ludźmi i wiele nowych pomysłów na dalsze działania.
- Siódme Niebo wystawa na płocie
Ogród Rozkoszy 
Coś niesamowicie kreatywnego. Jeszcze nie widzieliśmy, aby sztuka była prezentowana w ten sposób. Coś wspaniałego!!! Gratulujemy !
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Świetny pomysł! Zwykłe płoty na chwilę stały się czymś inspirującym
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Zazdroszczę osobom, które miały przyjemność oglądać to na żywo.
PolubieniePolubione przez 1 osoba